Een schrijver die vrij hardhandig met de nukken en grillen van de toekomst kennis maakte, was de negentiende-eeuwse professor Pieter Harting (pseudoniem: dr. Dioscorides). Het probleem was niet zozeer dat het voorspelde niet uitkwam, maar dat het hinderlijk vroeg uitkwam. Het leek of de toekomst een loopje met Harting nam. Nog maar net had hij in 1865 in zijn boek ‘Anno 2065’ geschreven over allerhande technische wonderen die in dat jaar te verwachten zouden zijn, of de toekomst had hem ingehaald. In 1870, toen de - geactualiseerde - derde druk van Hartings boek ter perse ging onder (hoe kan het anders) de titel ‘Anno 2070’, moest Harting melden dat de door hem voor het jaar 2065 voorziene spoortunnels tussen Zwitserland en Italië al bijna klaar waren. En zo was er meer. De toekomst was bijna twee eeuwen voor op het schema. ‘Indien het zoo blijft voortgaan’, mopperde Harting, dan zullen er wellicht onder mijn jongere lezers sommigen zijn die nog eenen tijd zullen beleven, waarin zelfs dit werkje geheel verouderd is en zijn titel als eene ironie op de langzaamheid van den vooruitgang wordt beschouwd’ (uit De toekomst is bijna volgeboekt: Profetische literatuur in Nederland door Riemer Reinsma uit De Revisor. Jaargang 8. Z.n., Amsterdam 1981))